นิสซา มอนแฟร์ราโต: 4 กุมภาพันธ์ 1879 - 6 ธันวาคม 1929
นิสซา มอนแฟร์ราโตเป็นเมืองเล็ก ๆ ของจังหวัดอเล็กซานเดรีย (เปียมอนเต) ขึ้นกับเขตศาสนปกครองอัคกวี ตั้งอยู่ในจุดที่ธารน้ำเบลโบไหลผ่านนิสซาไหลผ่าน ง่ายต่อการเข้าถึงและการติดต่อ รวมถึงโอกาสที่ได้รับอิทธิพลด้านการศึกษา ทำให้นักบุญยอห์ บอสโก เลือกเมืองนี้ เมื่อจำเป็นต้องย้ายคณะที่ตั้งใหม่ ที่นี่อากาศที่รุนแรงน้อยกว่ามอร์เนเซซึ่งจะเป็นประโยชน์ไม่น้อย
ตั้งแต่อดีตชาวนิสซาให้ค่านิยมสูงแก่สถาบันการศึกษาสาธารณะและดูเหมือนว่าในศตวรรษที่19 ได้พัฒนามากขึ้น
แต่ยังมีสถาบันที่ให้การศึกษาแก่สตรีไม่เพียงพอ ดังนั้นประชาชนจึงต้อนรับการมาถึงของธิดาแม่พระองค์อุปถัมภ์ซึ่งพร้อมที่จะเปิดบ้านเพื่อการศึกษาสำหรับเด็กหญิงด้วยความพึงพอใจ นอกนั้นพวกเขายังหวังว่าพร้อมกับการมาของบรรดาซิสเตอร์ พวกเขาจะได้วิหารแม่พระแห่งพระหรรษทานกลับคืนมาด้วย
วิหารแม่พระแห่งพระหรรษทาน
ต้นกำเนิดของพระวิหารนี้เชื่อมโยงกับอารามฤษีที่เก่าแก่มาก อารามถูกสร้างในที่ที่มีวัดอยู่แล้วประมาณปี 1476 โดยคณะภารดาน้อย ในศตวรรษที่ 17 มีฤษีกาปูชินที่ได้ปรับปรุงชีวิตนักบวชใหม่ ได้เข้ามาอยู่ต่อจนถึงในปี 1802 เนื่องจากการออกฎหมายของชาวฝรั่งเศส สถานที่นั้นจึงกลายเป็นที่รกร้างอยู่ถึง 15 ปี ภายหลังฤษีกาปูชินก็ได้กลับไปอยู่ใหม่แต่ถูกไล่ออกอีกในปี 1855 อารามจึงตกไปเป็นของหลวง หลังจากการขายทอดต่อ ๆ กันมาในปี 1871 สถานที่ทั้งหมดได้กลับเป็นของบริษัทผลิตเหล้าซาวีลีอาโน ซึ่งปรับเปลี่ยนวัดให้เป็นโรงเหล้า ภายหลังได้มีการประกาศขาย ที่สุดวัดและอารามทั้งหมดได้เป็นของคุณพ่อบอสโก
ในวันที่ 16 กันยายน 1878 เมื่อมีการซ่อมแซมส่วนจำเป็นแล้วเสร็จ พอใช้การได้กลุ่มเล็ก ๆ ของหมู่คณะที่มอร์เนเซได้ย้ายไปที่นิสซา เพื่อจัดการสิ่งที่จำเป็นสำหรับการเปิดกิจการโดยทันที
ภายหลังหมู่คณะที่เหลืออยู่ก็ค่อย ๆ ตามมาด้วย พวกเขาได้เริ่มศูนย์เยาวชนและสอน คำสอนทันที ส่วนโรงเรียนนั้นต้องรอสัก 2-3 เดือน เพราะต้องรอการอนุมัติจากกระทรวงซึ่งบรรยากาศทางการเมืองใหม่ทำให้เกิดความยากลำบาก การหลั่งไหลมาสมัครเข้าของเด็ก ๆ เกินความคาดหมาย ดังนั้นจึงจำเป็นต้องมีการก่อสร้างขึ้นอีก
บรรยากาศความยินดีแบบครอบครัวและเคร่งครัดของมอร์เนเซได้กลับเป็นลักษณะประจำของนิสซาด้วย แม้ว่าหมู่คณะผู้อบรมนี้จะใหญ่กว่าที่มอร์เนเซและเรียกร้องให้มีการจัดการมากขึ้น
การย้ายบ้านศูนย์กลางไปที่นิสซาไม่ทำให้การพัฒนาสำคัญที่กำลังเกิดขึ้นในคณะหยุดชะงักลง ในระยะนั้นคณะได้จัดการให้ชีวิตหมู่คณะและการแพร่ธรรมดำเนินต่อไปอย่างต่อเนื่อง ด้วยคุณค่าที่เป็นลักษณะเฉพาะของตน (จากหนังสือ Con Te, Main…)
