วัลโปนัสกา
ดิฉันเที่ยวตามหาที่รักของดิฉันตามภูเขาและเนินเขา (พซม 3,1)
ครอบครัวมัสซาแรลโลอาศัยอยู่ในหมู่บ้านมัสซาแรลลี จนถึงปลายปี 1848 หรือต้นปี 1849 เนี่องจากบ้านเกิดเริ่มคับแคบเกินไปสำหรับลูก ๆ ที่กำลังโตและรายได้ไม่เพียงพอจะจุนเจือครอบครัว ในวันที่ 10 กุมภาพันธ์ 1827 ยอเซฟจึงตัดสินใจย้ายไปอยู่ที่วัลโปนัสกาโดยเช่าสวนองุ่นที่คุณหญิงโดเรียได้รับมาจากบิดา
วัลโปนัสกาเป็นบ้านพักสำหรับเฝ้าสวนองุ่นที่สร้างไว้นานแล้ว ตั้งอยู่โดดเดี่ยวในทุ่งนา ทางเหนือของมอร์เนเซ ห่างจากเขตชุมชนประมาณระยะทางเดินเท้าผ่านเนินเขาสูงต่ำ 1 ชั่วโมง และมีสวนองุ่นที่กระจายอยู่ทั่วไป สถานที่ไม่ใหญ่โตนักแต่ก็สะดวกสบายสำหรับผู้ที่ชอบงานในสวนองุ่น นอกจากลานหน้าบ้าน ที่ชั้นล่างสุดก็ยังมีครัว เตาผิง คอกสัตว์ ทางเดินใต้หลังคา ซึ่งใช้เป็นที่เก็บอุปกรณ์ทำสวน มีบันไดภายในตัวบ้านซึ่งส่วนหนึ่งเป็นห้อง อีกส่วนหนึ่งเป็นที่เก็บหญ้าแห้ง และห้องใต้หลังคาที่มีหน้าต่างบานหนึ่งจากที่นั่นสามารถมองเห็นตำบล เป็นหน้าต่างที่มีบทบาทสำคัญในประวัติของมาอิน
ที่วัลโปนัสกา เท้าของมาอินได้ก้าวไปอย่างว่องไว มุ่งตรงไปสู่ทิศทางเดียว นั่นคือเพื่อรักและรับใช้พระเจ้าผู้ทรงเข้าถึงได้ด้วยดวงใจที่ภาวนาและมือที่ทำงาน พระเจ้าที่ต้องพิศเพ่งในใบหน้าของสมาชิกในครอบครัวและเยาวชนของมอร์เนเซ องค์พระเจ้าที่จะต้องรับใช้ในการงานในทุ่งนา ในบ้าน และในสวนองุ่น
ที่วัลโปนัสกา มาอินดำเนินชีวิตในการภาวนาและการทำงาน ช่วงเวลานี้คงเป็นเวลาแห่งความมั่งคั่งที่สุดของชีวิตของเธอ เป็นพื้นฐานแห่งบุคลิกภาพที่เข้มแข็งของเธอที่เปิดรับองค์พระเจ้าและผู้อื่น
…(คัดตอนจาก หนังสือแปลของคณะ ธมอ – เดินไปกับมาอิน บนเส้นทางชีวิต )
